Stoer en ook feministisch

‘Ik ga snel even buiten zitten nu er zon is.’
‘Ja, gezellig aan de snelweg,’ zegt J. stoïcijns. ‘Ik pak alvast de wijn.’

Dus daar zitten we nu. In een snelwegmotel, het verkeer raast voorbij. Er is een no nonsens zwembad, veel formica, een paar dikke Spaanse toeristen, en wijn uit plastic bekertjes.

Dirndljurken

Ik ga het steeds leuker vinden, dat Baskenland. In Vitoria zijn de jaarlijkse fiestas, dat is net als in Andalusia maar dan in boerenkielen en dirndljurken in plaats van gestipte flamenco. Maar net zo trots, iedereen loopt te zuipen en te flaneren. En natuurlijk is er valse processiemuziek.
J en ik fladderen overal doorheen maar steeds. Dan weer met een vage missie de bergen in (‘er schijnt daar iets ouds en mystieks te zijn’) waar we een afslag missen en de weg uiteindelijk zo smal en steil wordt dat we toch maar weer omkeren. Maar prachtig! Dan weer in dit rare snelwegmotel waar de kamer naar insecticiden stinkt. Verderop zijn allemaal fancy bodegas want dit is hardcore Rioja. Maar zonder het er echt over te hebben laten J en ik die en hun toeristenrondleidingen links liggen. Wel drinken we diezelfde wijn in een middeleeuws dorpskroegje en eten er wonderlijke lokale daghappen bij van witte bonen en lever. Die nacht heb ik een beetje buikpijn.

La Passionaria

Baskenland is stoer en ook feministisch, gezien alle graffiti overal. Dit is het gebied van La Passionaria, de vrouw die de revolutie tegen Franco leidde, ik schreef ooit een scriptie over haar. Ik doe automatisch feministische dingen. Autorijden als de tomtom allang niet meer snapt waar we uithangen. Knopen doorhakken over waar we nu weer moeten slapen. Geen lippenstift als ik geen zin heb. Ik glij uit in een eng hotelbad en lig met mijn paars geworden bil in de zon – als die zon tenminste zin heeft om tevoorschijn te komen. Of ik ga een of andere bloederige horrorfilm voor J zijn werk gezellig mee kijken in bed zonder met mijn ogen te knipperen.
En ik geef J mijn laatste manuscript in handen, wat nog bijna niemand gezien heeft. Dat zit hij nu naast me te lezen, terwijl ik dit schrijf. De andere hotelgasten vluchten een voor een naar binnen en wij twee blijven dapper over in de niet-zwoele vallende avond. Met die wijn in plastic bekertjes.