Vogeltje

We hebben een goed jaar achter de rug, toch, lieve dochter?

14 alweer word je morgen, wat is er in twaalf maanden veel gebeurd!

Twee huizen

Dit was het jaar dat je boven me uit groeide. Dat je de tweede van het gymnasium afsloot. Het eerste jaar voor jou met twee huizen. En dat jij en ik in een van die huizen gingen samenwonen.
Ik nam dat heel serieus. Geen afspraken buitenhuis als jij er bent. Als het even kan thuis zijn als jij uit school komt. Samen eten aan de ronde tafel, samen op de bank filmpjes kijken, vaak nog even een gesprekje als ik je welterusten kom zeggen voor het slapengaan.
We hebben verrassend snel een bepaalde vanzelfsprekendheid gevonden met elkaar. Jarenlang vloog je een beetje onder mijn radar, de afgelopen maanden heb ik je beter kunnen bestuderen dan ooit, een soort geluk bij een ongeluk. Een stoer maar ook zacht iemand zie ik, omringd door vriendinnen, een stadsmeisje maar ook een natuurmeid die af en toe even naar buiten moet vluchten met haar skateboard. Je laat je hoe dan ook niet gek maken.
‘Mam,’ zei je laatst, ‘ je moet niet zo beteuterd doen, hoor, als ik door de weeks eens eens wat vaker bij vriendinnen afspreek en dat jij dan thuis zit. Daar wil ik me niet lullig over voelen.’

Je hebt gelijk. Jij bent geen vogeltje om te kooien, en dat is fijn voor ons allebei. Vlieg maar lekker door richting 15, snoesje; ik hou dit nestje warm en zwaai naar je. 14 en prachtig!