Welkom in ons mini-universum

Waar de grenzen water zijn. En als de nacht valt teruggebracht worden tot waar het bos begint dat ons omringt.

Een veilig hol, dat is ons boshuisje. Ik weet nu al dat ik volgend jaar weer wil. Inclusief alle gasten, die komen en gaan als de dag en de nacht. Het lijkt hier op een schoolkamp met vaste rituelen (ontbijt om 10 uur, voor donker thuis, elke dag een groepsuitje – een duinwandeling of een fietstocht naar de stad, en het dagelijkse ’toetjesbuffet’).

Veertien

Alles is mogelijk als je veertien bent. Zeker hier. Dat je het ene moment giechelt over jongens en het volgende moment een zandkasteel bouwt in het natte zand. Gillend wegrennen omdat je bang bent voor een torretje en vlak daarna lachend van de hoogste duin springen. Je heel mooi voelen en een seconde later hyper ongemakkelijk.
’s Avonds is het nu heel druk, dus Dunya en haar vriendinnen slapen in de tent. Ik lig zelf in het huisje en als ik bijna in slaap val, denk ik: hoor ik het nu goed? Ik loop naar de open tuindeur en blijf daar een tijdje staan. Het galmt door het doodstille bos en natuurlijk denk ik aan andere Texeltoeristen verderop in hun huisjes. Maar het is zo mooi en vooral zo lief. Ze liggen gewoon te zingen samen. Domme blije liedjes in het donker.

Een tijdcapsule is het die ik wil begraven in het duinzand. Datzelfde duinzand waar ik zelf liep met mijn ouders als klein meisje, jaar in jaar uit. Toen al dat aan wanhoop grenzende geluksgevoel: vasthouden, nu, hier.