Dochters van veertien

Seksisme is lastig. Seksisme en dochters lastiger.

De hashtag metoo gaat alle kanten op. Niet zo erg, wat mij betreft. Seksisme komt als een regendruppeltje over je en soms als een tsunamigolf. Maar het heeft altijd met ongelijkwaardigheid te maken.

Frisfeest

Dochter van veertien heeft een Frisfeest, zo eentje zonder alcohol en tot zestien jaar. ‘Wat trek je aan?’ vraag ik. ‘Dat leuke nieuwe jurkje?’ ‘Nee, op Fris moet je geen jurkje aan,’ zegt ze. ‘Er zijn altijd jongens – niet allemaal hoor- die schuiven dat jurkje dan over je kont omhoog.’
‘Is het dan ook zo’n feest waar jongens van achteren tegen je aan komen rijden?’ vraag ik, ik heb zoiets wel eens gelezen, er is zelfs een woord voor. Ze knikt. ‘Maar als je je omdraait en een keer hard NEE zegt, is het over.’
Ik vind het ineens veel minder leuk dat ze gaat. En op de betreffende avond ben ik echt opgelucht als ze thuiskomt. Ik zit op de bank op haar te wachten -het leuke jurkje teleurgesteld op een hangertje- terwijl ik denk: Waar zijn de vaders van die oversekste puberjongetjes? Die uitleggen dat meisjes geen objecten zijn en jongens geen vieze hondjes? En als de vaders het niet zeggen dan toch in iedere geval de moeders, de me too-moeders?

Lichtpuntje is dat de jonge meiden – of in ieder geval die ik zie-  weerbaarder zijn dan ik op die leeftijd. Toen mijn dochter hoorde dat ik ooit als student ben ontslagen door een seksistische baas zei ze: ‘Zie je hem nog wel eens? Dan pak ik mijn kickbokshandschoenen en sla ik hem helemaal in elkaar.’
En ze gaat WEL naar zo’n feest. En heeft het TOCH leuk.