Een nacht met Mr Horror

1700 uur: J aka Mr Horror staat voor de deur met een rookworst. ‘Misschien kan je er wat mee? Ik had hem over.’
Het is weer eens wat anders dan een fles wijn of bloemen.

1800 uur: We eten zuurkool, verrassend onbrak van de nacht ervoor waarin we tot een uur of twee ‘genrefilms’ hebben zitten kijken op J’s eigen cultfestival. Denk daarbij aan: een docu over vrouwen die lijken spelen in films; een verhaal over een schizo jongen die een levend poppentheater bouwt van de lijken die hij verzamelt; een stel dat een monster te eten krijgt en hem een leuke jonge vrouw voorschotelt.
Ben ik gek geworden, verblind door J? Nee, zo ernstig is het niet. Als kind had ik al een fascinatie voor enge verhalen, ik heb lang gedacht dat ik een soort Edgar Alan Poe zou worden. En toen Tales of the unexpected van Roald Dahl op tv kwam, zat ik als jong meisje op het puntje van mijn stoel. Eigenlijk haalt J iets bij me terug dat een beetje was ondergesneeuwd. En verder is het altijd leuk als iemand een rare passie heeft, toch? Dan kom je nog eens ergens.
Dus gaan we vanavond Halloween vieren, Mr Horror en ik.

2000 uur: Ik doe mijn zwartste lippenstift op. J. checkt de bezetting van alle 21 bioscopen die vannacht zijn Halloween Horror Show zullen draaien. ‘Kijk, hoe vol in Rotterdam! En toch nog vijftig in Almere.’ Dat is goed nieuws, ik heb hem regelmatig enthousiast een film zien inleiden voor slechts  een handejvol mensen. 

2200 uur: In Utrecht, bij een megabioscoop. De Halloween Horror Show wordt hier begeleid door horrorclowns, spinnenwebben en glaasjes bloederig tomatensap. Mr Horror doet een quiz met het publiek, de stemming zit er goed in.

2230 uur: Ik rijd J terug naar Amsterdam. Buiten de auto stormt het, maar wij zingen mee met Fleetwood Mac. Eenmaal in Amsterdam zien we her en der Halloweenjongens en – meisjes voorbij komen.

2330: In Tuschinski is een briefing voor de medewerkers. Buiten staan lange rijen. Veel donkere mensen zie ik, veel kale mannen ook. Sommige mensen verkleed, geschminkt. Ik bekijk het vanaf een afstandje, maar als een mooi meisje met paars haar en een neuspiercing wel heel dicht bij J gaat staan, loop ik meer naar voren.

0015 uur: Mr Horror spreekt een vol Tuschinski toe.

0200 uur: De eerste film is afgelopen, iets met een heks en iedereen ging dood. ‘Dat was een leuke openingsfilm,’ zegt J, terwijl ikzelf verslagen in mijn stoel hang. Ik ben stiekem blij dat ik geen dochter heb meegenomen.
Popcorn dus, heel veel popcorn. En we gaan verder.

0300 uur: De tijd is terug gesprongen, ook dat nog. In de zaal begint het eruit te zien als de camping van Lowlands: overal lege popcornbakken, flesjes, chipszakken. Een paar mensen liggen te slapen. Dit is allemaal heel vreemd en ik vraag me serieus af hoe ik hier op mijn vijftigste zo in verzeild ben geraakt.
Maar het idee om nu door de kou en de nacht naar huis te fietsen is ook niet echt aantrekkelijk. Laat ik het nu maar volhouden tot het einde. Nog twee films te gaan.

0500 uur: Er worden prijzen uitgereikt voor wie het best verkleed is. Er wint een jongen die een spijker dwars door zijn neus kan steken.
Het dodental van de avond staat inmiddels op achttien. Ik voel me totaal niet meer geïnspireerd om de nieuwe Edgar Alan Poe te worden, zo murw ben ik. ‘Wat vond jij van de laatste film?’ vraag ik aan mijn buurvrouw.
‘O, ik hou hier heel erg van,’ zegt ze monter.
‘Nu komt er nog iets leuks met zombies,’ zegt J. ‘Wil je een biertje? Of liever een appeltje?’

700 uur (maar dus eigenlijk 8 uur): Van de zombiefilm herinner ik me alleen de jumpscares, dat waren de momenten dat de muziek hard ging en ik opschrok uit een soort vage dagdroom.
In de Reguliersbreestraat rijden de eerste trams voorbij. Het meisje met het paarse haar kust me alsof we nu friends for life zijn – wat denk ik ook zo is als je een hele nacht samen horrorfilms hebt overleefd. J. en de vrijwillers beginnen op te ruimen, maar er zijn grenzen aan mijn liefde voor hem. Dus zit ik nu op de pluchen bankjes in de hal van Tuschinksi te kijken hoe de laatste bezoekers zich hijsen in dikke jassen over hun horroroutfit en zich dapper in de regen begeven. Bleke blije koppies allemaal, het ziet er heel lief uit.