Een verpleegster als een horrorclown

Ik stond te wachten bij zes liften die alleen maar de hele tijd omlaag zoefden, terwijl ik toch echt omhoog wilde. Alsof die liften wilden zeggen: ‘Doe het niet. Ga terug nu het nog kan.’

Toen het me eindelijk was gelukt om boven te komen, bleek ik de enige op die afdeling. Minutenlang dwaalde ik door eindeloze gangen van dichte deuren. Nergens een bordje, nergens een pijl. Glazen deuren zoefden open en dicht, om vervolgens weer nieuwe gangen te onthullen. Zo zien mijn nachtmerries eruit: krankzinnige symmetrie zonder uitzicht of ruimte om adem te halen.

Avonturen met dokters

Bijna nergens zie je zo’n discrepantie als tussen de ziekenhuisserie en het echte ziekenhuis. Als ik Greys Anatomy kijk, wil ik onmiddellijk alsnog medicijnen studeren en mensen redden en avonturen beleven met dokters. Als ik echt een ziekenhuis in kom, word ik spontaan kotsmisselijk. En nu ben ik de afgelopen maand drie keer (om anderen) in een ziekenhuis geweest. In het OLVG dat nog een soort hotel is vergeleken met de glamourloosheid van het ziekenhuis in Noord. En gisteren verdwaalde ik dus in de VU, op bezoek bij iemand van wie ik heel veel hou.
In het VU ziekenhuis wil je nog niet dood gevonden worden, terwijl tegelijkertijd alles ‘dood dood’ fluistert. Degene die ik ging bezoeken lag daar -toen ik hem eindelijk had gevonden-  in een kamer zonder tv, zonder telefoon, zonder uitzicht, zonder mensen. ‘Ze binden je hier ’s nachts vast,’ zei hij. Hij huilde een beetje. En net toen we een echt gesprek begonnen te krijgen, zeilde er een verpleegster als een horrorclown binnen. Ze wrong haar gigantische lijf tussen mij en de patiënt terwijl ze tegen de patiënt (zeker drie keer zo oud als zijzelf) zei: ‘We waren een beetje stout hè, vannacht?’
Ik wilde het zo graag wat lichter maken daar. Maar in plaats van dat ik het vrolijke lentebuiten mee naar binnen had genomen, kreeg het ziekenhuis mij in zijn greep.
En dat heeft het nog steeds, ook nu ik er al lang weer weg ben.