Lichtelijk oververhit

Kijk: ik sta op de grens van Frankrijk en Spanje. Links zie je drie militairen, die staan daar voor het geval er dingen uit de hand lopen in Catalonië.

Het is een weekend van cadeautjes.

Frankrijk

‘Volgens mij moest jij er even uit,’ zegt J. Ik heb hem al even niet gezien en mijn mailtjes aan hem werden steeds morsiger, mijn dromen steeds vermoeiender. Dat ik eindeloos met stapels was rondloop en onderweg steeds sokken verlies bijvoorbeeld. Mijn vorige blog over de jas heeft J ook gelezen. ‘Dat was natuurlijk een open vraag: wie geeft mij een winterjas?’ zegt hij.
‘Niet,’ zeg ik. ‘Ik dacht gewoon: leuk, een inkijkje in een lichtelijk oververhit vrouwenbrein – en dan met verleidingen.’ Maar zonder dat ik er erg in heb is er op Facebook een nogal overrompelende crowdfunding voor die jas ontstaan. ‘Wat kost die jas?’ vraagt J ook.
Ondertussen zijn we in Frankrijk, hij heeft mij meegenomen naar vrienden van hem die hier wonen. Het is er zo stil! ’s Nachts lig ik me erover te verbazen hoe snel ik na Spanje de stilte ontwend ben. Ik hoor mijn eigen gedachten ratelen, de kringetjes in dat inderdaad oververhitte brein. Soms wil ik dolgraag meer deadlines in mijn leven, en een baan van negen tot vijf die je lekker murw maakt. Echt.
Ik val weer in slaap en word wakker uit een koortsige droom waarin ik van de ene naar de andere winkel ren om winterjassen te passen.

Blessings

Een lieve man die je zomaar meeneemt vanaf Eindhoven Airport.
Nieuwe vrienden die je trakteren op verse oesters en ijskoude lokale rosé.
En dan weer terug naar de Nederlandse druilerigheid, maar wél beschermd door een warme jas die de lezers van je blog voor je hebben gekocht.

Dank jullie wel allemaal. Volgend blog inch’allah een foto van de jas. XOXO Anna