Samen de zon

Ik had al een tijdje een fijn geheim. Mijn zus ging trouwen, maar er zou niemand bij zijn. Alleen haar zonen en twee getuigen. En ik was daar eentje van (de ander was een goede fee).

Gisteren, op Halloween, trok ik ’s ochtends een mooi nieuw pakje aan. Ik twijfelde wel even: zo’n klein huwelijk gewoon op de dinsdagochtend, zou mijn zus niet gewoon in haar casual yogakleren komen? Mooier dan de bruid moet nooit natuurlijk.

Flash forward

Maar nee, ik had goed gegokt. Nanda droeg een champagnekleurig nieuw jurkje met beeldschone schoenen, en blauwe bloemen in haar haar die matchten bij Flip zijn pak. Het was een beetje grauw weer, maar die twee waren samen de zon. De zoons hadden een bruidstaart en een kijkdoos met een huwelijksbootje erin geknutseld. Met zijn zessen mochten we in de grote trouwzaal. Ik snelde rond met mijn telefoon om in ieder geval een paar kiekjes te maken. De ambtenaar – een leuke jonge vrouw met glittersieraden –  zei: ‘Soms noemen ze dit wel eens een no nonsense huwelijk.’
Dat klonk een beetje chagrijnig voor iets dat juist heel wezenlijk was. Het ging daar in dat zaaltje over voor elkaar zorgen en de ander geven wat hij of zij nodig heeft. Nanda huilde een beetje en ik ook. Omdat dat echt niet zo vanzelfsprekend is.
Maar ik huilde ook omdat ik die twee in een flash forward ineens voor me zag als zo’n dierbaar oud stelletje, nog steeds samen. Onvoorwaardelijke liefde ken ik zelf alleen maar van voor mijn kinderen. Maar Nanda en Flip slagen er op een of andere manier al negen jaar in om de ander alle ruimte te geven en toch heel dicht bij elkaar te zijn.

‘Jullie hebben een belangrijke taak,’ zei de ambtenaar tegen mij en tegen de goede fee die Bernadette heette, ‘en dat is: getuigen van de liefde van deze twee mensen. Schreeuw het van de daken.’
Nanda en Flip zijn getrouwd!!!
‘