Tantalus

Ik heb geen winterjas. Daar deed ik jaren niet moeilijk over.

Iets met in Spanje wonen. Met liever vier nieuwe truitjes kopen dan één jas. En ijdel: eerder een mooie koude dan een lelijke warme.

Ultiem

Ineens zag ik hem op Internet, gevangen in een slim Facebook algoritme: de ultieme winterjas. Ik klikte erop. Te duur. En alleen online. Online kopen is zonder passen en voelen, dat valt vaak zo tegen.
But what is seen cannot be unseen. Dus die jas bleef me achtervolgen. Te duur, laat ik dat nog een keer benadrukken. Er ging een week of drie overheen. Mijn met dikke sjaal en handschoenen opgepimpte jasje voelde op een of andere manier kouder dan vorig jaar.
‘Droomjas’ heette mijn mailtje naar de fabrikant, waarvan ik het adres opzocht in een onbewaakt moment. Of er misschien een winkel was in Amsterdam waar ik de jas zou kunnen passen. Waarom schreef ik dat? Misschien omdat ik hoopte dat ze me op een of andere outlet zouden wijzen, dat ze zouden zeggen: ‘Iemand die zoveel moeite doet om ons te vinden, verdient die jas voor een spotprijsje.’ Of dat ze zouden zeggen: ‘Die jas is overal uitverkocht.’ Ook goed.
Er kwam inderdaad een reactie, de volgende dag al. Er was één winkel in Amsterdam waar die jas was ingekocht, ze wisten niet of ie er nog was. Ik staarde een tijdje naar het adres: het was letterlijk tegenover mij in de straat.

Standvastig

Ik ging diezelfde dag nog kijken, op weg naar de bakker. Ja, de jas was er nog, in mijn maat. En hij stond goed. Maar nog steeds: te duur. Zo zei ik standvastig tegen de verkoopster. Ze knikte. ‘Weet je,’ zei ze, ‘ik hang hem even voor je apart. Tot vrijdag. Dan kan je rustig nadenken.’
Vandaag is dus de laatste mogelijkheid. En ik koop hem niet.