Er waren dit jaar best wel wat dagen dat ik gewoon maar een beetje huilde. Of ik zat thuis en er gebeurde niets. Maar echt niets.
En dat was minder eng dan je zou denken.
Doekjes voor het bloeden, soep tegen de honger, en de verwarming hoog tegen de kou. Snelle, duidelijke oplossingen. Zoals dat ik de kinderen altijd meteen een speen in de mond drukte als ze een beetje begonnen te jammeren. Sabbel het weg!
Dit jaar deed ik het anders, nooit te oud om te leren (en dan bedoel ik niet het kantoor of het boek). De psychische taak die een persoon voor zichzelf kan en moet stellen is niet om zich veilig te voelen, maar om onveiligheid te tolereren. Lees die zin nog een keer. Een citaat van Erich Fromm dat niet voor niks tegen het einde van dit jaar voorbij kwam.
Lieve dochters, lieve vrienden, lief Amsterdam, lief huis, lieve J. Ik heb in 2017 zo genoten van jullie, ondanks wat hierboven staat. Of wellicht dankzij.
Lieve bloglezers die me een jas en nog wel meer warmte cadeau gaven.
Adem.
Beweeg.
Omhels.
Laat los.
Gelukkig nieuwjaar straks, stay safe!
