‘Ik bedankte Allah en begroef daarna mijn gezicht tussen Eveliens benen terwijl ik Kyra zachtjes vingerde.’
Of: ‘Op het moment dat ik mij in de steek gelaten voelde werd er naar mijn gummiknuppeltje gegrepen. Hij zwol op als nooit tevoren en leek bijna te imploderen van geluk.Het was een koude hand en aan de manier van rukken voelde ik dat het Kyra was.’
Kijkwijzers
Goed, dit is dus de verplichte schoollectuur in de kerstvakantie voor de veertienjarige dochter. Als ik dit lees word ik met terugwerkende kracht woedend dat mijn boek Kom hier Rosa vanwege de paar schattige erotische scènes door een aantal scholen en boekwinkels in de ban is gedaan. Omdat daar volgens hen ten onrechte de 13plus leeftijdscode op stond. Hoezo het beschermen van jonge kinderzieltjes? Wat hebben die kijkwijzers op boeken überhaupt voor zin als het lezen voor de lijst totaal andere criteria hanteert? Dan werkt het alleen maar tegen je.
Mijn eigen Mano Bouzamour (want zo heet de schrijver van bovenstaand proza) was natuurlijk Jan Wolkers en die las ik op mijn twaalfde al. Voor zover ik weet geen sekstrauma door opgelopen. Sowieso is het de grootste literair-opvoedkundige misvatting dat de wereld in en buiten een boek inwisselbaar is voor een kind. Lees gewoon wat je wil lezen, seks of geen seks, en ondertussen leef je gewoon je eigen leven. Je gaat toch ook geen mensen bijten als je net Dolfje Weerwolfje uit hebt? Of zoals schrijfster Kathleen Vereecken zo mooi zegt: “Lezen is oefenen in leven, zonder dat je alle klappen zelf hoeft op te vangen.”
Dit gezegd hebbende, voel ik me nogal laf als ik tegen mijn dochter en haar vriendinnen mompel: ‘Jongens, dat boek. Laten we er even over praten als jullie het uit hebben. Want weet je, die hoofdpersoon, dat hebben jullie misschien niet door, maar die is natuurlijk eigenlijk heel erg onzeker…’
(stockfoto van een of andere beurs toen we nog dachten dat dit boek overal vertaald zou worden, uiteindelijk durfde letterlijk 1 land het aan, qua erotiek&jongeren, hoera voor Japan!)
