We gingen mijn beste vriendin ontvoeren afgelopen weekend. In januari gaat ze trouwen.
Omdat het leven soms raar in elkaar grijpt, vierden we het aanstaande huwelijk in dezelfde week dat het mijne ontbonden werd. Het sprookjeshuwelijk waarvan ik me mijn vrijgezellenfeestje nog herinner als de dag van gisteren. Er werd ook naar verwezen door sommigen die er toen ook bij waren: ook in december, ook in een boerenhuis.
Wolkjes
We waren nu met een stuk of tien vrouwen en het was met veel drank en eten. Met zingen en gedichten en anekdotes. Met cadeautjes in de sfeer van lingerie en something borrowed something blue. Met wandelen. Dat laatste was extra fijn want het prachtige landhuis waarin we vertoefden had een verwarmingsprobleem. Buiten op het ijs was het warmer dan binnen, daar zaten we allemaal heel dik ingepakt in jassen en dekens te praten met wolkjes uit onze mond. Bij de open haard die onze ogen verschrikkelijk liet tranen. Ik denk dat we dat nooit gaan vergeten.
Ik vergeet ook niet hoe hard ik moest huilen toen -weer door een grimmig toeval- precies mijn eigen trouwlied werd gezongen. Ik was dat huilen niet van plan.
Gelukkig kon ik ook heel erg genieten van de bride to be. Als je beste vriendin gaat trouwen met de man waar ze lang op heeft gewacht, zo’n man die haar net zo geweldig vindt als jij, en die van plan is nog heel erg lang heel erg veel van haar te houden… dan lacht datzelfde rare leven je ook weer heel hard toe.
