Malu mulher heeft mijn leven veranderd.
Of op zijn minst een bepaalde richting op gestuurd.
Telenovela
Ik zal een jaar of twaalf zijn geweest, er bestonden nog geen series of soaps. Maar daar was ineens Malu mulher, een Braziliaanse telenovela over een alleenstaande moeder met een tienerdochter. Ademloos volgden ik en mijn vriendinnen haar belevenissen. De begintune Comenzar de novo, gezongen door de zangeres Simone, doet me nog steeds huiveren. De stoere Malu begon overnieuw met haar leven – en hoe. Dapper, sexy, hilarisch. Zo wilden wij ook zijn, mijn vriendinnen en ik. Grappig genoeg identificeerden we ons niet met de tienerdochter, die vonden we alleen maar bloedirritant. Malu, dat was pas een mooie, vrijgevochten vrouw, middenin een bruisende wereldstad. Ze werkte, had romances, was in de war en emotioneel, lachte daar vervolgens om, en was ook nog eens de leukste moeder die je kon bedenken.
Iconisch
Ik ben Malu geworden, dacht ik laatst. Stoer in de weer met werk en kind en de liefde in al zijn vormen en met mijn vriendinnen en al hun prachtige dramatische levens. Ik wilde de producent bellen die al een tijdje ‘iets’ met me wil maken om te zeggen ‘Het wordt een serie en het heet Anna mulher.’
Maar eerst ging ik nog even de serie terugzoeken, er was veel te vinden op Internet, echt een iconisch ding. Alleen, het gekke was: toen ik eenmaal zat te kijken identificeerde ik me totaal niet meer met Malu. Ze was nog steeds stoer en mooi, dat was het niet. Ik ging het uitzoeken en wat bleek: die Malu was begin dertig, de tienerdochter had ze dus op zijn Latijsamerikaans vroeg gekregen.
En dan ik comenzar de novo op mijn vijftigste, dat is toch echt een ander verhaal.
(tsja, deze foto. Vannacht gemaakt in de kroeg met vriendinnen, laten we maar zeggen op een Malu-moment)
