Een heerlijk kind

Ze is niet elke dag meer bij me. Ze is wel bijna elke dag in mijn telefoon.

De blijdschap als je kind de trap op komt denderen. Die voel ik ook bij haar berichtjes. Chaia is een goede app-er, impulsief, attent, origineel. En ze stuitert alle kanten op. Vaak zijn het lichtelijk opgewonden kennisgevingen. Mooie cijfers. Slechte cijfers. Dingen kwijt. Dingen ontdekt. Zin in iets, haat aan iets. Vaak ook zijn het mini-liefdesverklaringen, al dan niet verpakt.

Verjaardagscadeau

Iedereen houdt van Chaia, om te beginnen die twintig vrienden van haar die hier vanavond komen eten (‘Mam, mag dat? Als heel groot verjaardagscadeau’). Een aantal van hen komt sowieso al elke dinsdag en ik zie goed hoe dol ze allemaal op Chaia zijn.
Dit jaar heeft ze het zwaar. Met de operatie, het eindexamen, met haar ouders soms. Dan implodeert ze, soms is het een regelrechte explosie. Dat is dat Spaanse temperament van haar dat zo diep in haar genen zit. Ook haar vrienden zien het. Want Chaia is Chaia, die is nooit iemand anders dan zichzelf. En die vrienden van haar – dat merk ik elke dinsdag- zijn echt goed want die omarmen de hele Chaia. De woeste Chaia, de feest-Chaia, de chagrijnige Chaia, de Chaia met haar totaal eigen jargon met wie niks ooit saai is.
Maar ook kennen wij allemaal – ik weet zeker dat haar vrienden dit onmiddellijk zullen beamen – de overstelpende, oneindige liefheid van Chaia. Als Chaia je vriendin is, heb je heel veel geluk.

En als ze je dochter is… dan ben je elke dag wel even blij. En dat vandaag al negentien jaar.