We keken niet naar Youp en ook niet echt naar Jools Holland. We bleven niet hangen op het feestje bij de jarige A. We gingen niet op Nieuwjaarsdag naar de film zoals het plan was. ‘Laten we dan naar de tentoonstelling in de Nieuw Kerk gaan of naar Charlotte,’ zeiden we – en deden het niet.
Dus gingen we op de valreep WEL naar de lichtkunstwerken om de wandelroute te doen.
Imaginair drankje
We zaten één minuut op de fiets toen het begon te regenen. Dat had een teken moeten zijn, want de hele dag was het droog geweest. ‘Zullen we terug gaan?’ vroeg J op de hoek bij de Prins Hendrikkade. ‘Maar vorig jaar heb ik het ook al gemist,’ zei ik. We fietsten door.
Totaal doorweekt en verkleumd kwamen we aan bij het Marineterrein. ‘Dwaal rond en laat je verrassen’ stond er op een bord – of woorden van die strekking. We begonnen rond te dwalen.
Langs Schrödinger katten van licht en meer abstractere zaken waarvan we vermoedden dat ze erbij hoorden (of zijn die boten daar altijd zo mooi uitgelicht?). Er waren ook cabines met lichtkunst erin, eentje met houtskooltekeningen van bomen, als je erdoorheen liep veranderde de reflectie. En er was een ruimte waar je twintig minuten kon zitten kijken naar hoe het licht veranderde maar daar was het heel koud en het lekte. Klappertandend zagen we hoe fraai de zee geprojecteerd werd op een groot gebouw en hoe een kunstenaar een imaginair drankje had bedacht om het donker te tackelen. ‘De kunstwerken laten zien waar lucht de dromen van de mens ontmoet,’ las ik.
Kletsnatte kinderen
Veel dappere vrijwilliger snelden voorbij met thermoskannen. Er was ook meer publiek zoals wij, en kletsnatte kinderen met ouders. Als laatste stonden we een tijdje in de rij voor een kunstwerk dat ‘een sensorische douche met drie verschillende sensaties’ beloofde. Ik hoopte dat een van die sensaties warmte was. Eindelijk mochten we naar binnen. Ik staarde omhoog naar de douche van gloeilampen, er waren er drie. Een blauw, een rood, een groenwit. Er was geluid bij, geloof ik, maar dat werd overstemd door de regen die op het containerdak roffelde.
Hoe heerlijk was ook de sensatie om een half uur later weer veilig thuis te zijn.
