Sabbat

Ik kan me nog steeds ontheemd voelen op vrijdag.

‘Vrijdagavondje’ was in mijn ouderlijk huis een begrip. Allemaal lekkere hapjes eten op een kleed op de grond voor de tv, soms met spelletjes. Het was de enige dag in de week dat we geacht werden thuis te blijven, niet bij vriendjes.

Beetje joods

Toch een beetje joods dus. De sabbat is bij mij altijd speciaal gebleven. Ook in mijn eigen gezin, ik zette het ritueel gewoon door. In het weekend waaierde iedereen uit, maar op vrijdag probeerde ik allemaal samen te eten, misschien een filmpje te kijken. En ik kookte extra lekker. Toch iets van achttien jaar volgehouden.
Die dingen verwateren natuurlijk sowieso. De oudste is uit huis, ik ben uit huis. Maar vrijdagavond is nog steeds bijzonder, vooral na een week hard werken. Ik ga naar zumba, soms daarna naar de sauna van de sportschool. Thuis maak ik een maaltijdsalade voor mezelf die lekkerder is dan welke kantenklaar variant ook en plof welverdiend op de bank. Muziekje erbij, katten, boek. Soms ga ik met een vriendin naar de film, vaak ga ik later op de avond nog naar J, die mij dan ontvangt met sushi – want dat is nou weer zíjn vrijdagtraditie.

Er is dus echt geen enkele-laat ik dat benadrukken- geen enkele reden om huiliehuilie te doen. Maar of ik nou in het donker op de fiets zit op weg naar iets of op de bank met mezelf, er is bijna elke vrijdag wel even dat ene moment dat ik denk: ‘Hè…. waar zijn ze nou…?’