Zwaartekracht

Mijn  moeder heeft er even niet zo’n zin meer in.

In de winter. In de dagen, de kleine wereld van de Flesseman waar ze vaak al vanaf de lunch aan de grote tafel zit te wachten op het avondeten. ‘Ik droomde vannacht dat ik dood ging,’ zegt ze.

Na je tachtigste

Ik ken best veel mensen van zeventig die nog fit en jong zijn. Maar na je tachtigste verandert er iets volgens mij – dan gaat het snel. In het geval van mijn moeder moet ik steeds denken aan een stompje kaars dat steeds even opflikkert. Ze valt ook steeds in slaap. En ze valt om, alsof ze te licht is voor onze zwaartekracht.
Als je niet meer kunt lezen. Niet meer kunt reizen. Amper nog uitgaan. Je korte termijn geheugen aan flarden is. Dat klinkt als het scenario van een horrorfilm, als het locked in syndroom.
Mijn moeder wordt steeds meer een kind dat je de hele tijd wilt knuffelen. Ik ben zo blij dat we hier aangeland zijn, zij en ik, dat ik haar zonder enige wrok of verwachting kan omhelzen. Alleen maar dat.
Ik geloof niet dat ik dat al kan missen.

Maar ik vraag toch: ‘En hoe was dat, toen je droomde dat je dood was?’
Ze denkt even na, zoekt naar woorden. ‘Dat was wel een grootse gebeurtenis,’ zegt ze dan.