Glitter eten

Niet zelf de slingers opgangen! Dat heeft iets vermoeiends. Iets sneus ook.

Dus was het super tof dat een paar van mijn vele dochters zomaar het huis gingen versieren toen ik woensdag jarig was. En twee glitterkanonnen afschoten – ik wil het nog steeds niet opruimen. ‘Eat glitter for breakfast and shine all day’ had Mylou die ochtend gezegd. Wij eten nog steeds glitter.

Keuzestress

Het is waar wat ze zeggen. Dat je milder, wijzer, misschien zelfs wel gelukkiger word na je vijftigste. Toch is er nog iets dat ik wel wil veranderen, bedacht ik me, al mijmerend over het nieuwe, frisse jaar.
Iets met keuzestress. Dat je dochter je mee uit eten neemt terwijl je tegelijkertijd ziet dat een bepaalde filmavond niet loopt en je solidair erheen wilt. Dat er een belangrijke presentatie blijkt te zijn terwijl je net jezelf een vrije dag cadeau had gegeven voor je verjaardag. Dat je kind een gezellig avondje met je had gepland maar je geliefde ook. Dat de was, de afwas en de boodschappenlijst groeien en groeien maar je moet ook nodig koffie drinken met je zus.
Het zijn niet eens de keuzes zelf die moeilijk zijn. Ook niet het genieten van het moment. Als ik kook ben ik niet op mijn werk, als ik met een dochter ben, dan ook helemaal met haar. Maar dat knagende schuldgevoel vooraf, daar wil ik vanaf nu ik 51 ben.

Ik verzon een paar mantra’s. ‘Niemand is perfect.’ ‘Je kunt nu eenmaal niet iedereen te vriend houden.’ ‘Soms gaat er iets mis.’ ‘Ik doe mijn best’. Maar daar zit nog steeds iets verontschuldigends in. ‘Niet zoveel denken’, dat lijkt me al beter. En veel glitter eten.