Ik kreeg sokken van een boekhandel. Er stond op: Books let you travel without moving your feet.
Dat is precies wat ik de kinderen in de klas altijd zeg.
Avonturier
Ze hangen aan mijn lippen als ik vertel over al mijn reizen met de avonturier met wie ik getrouwd was. Ik laat zien hoe die reizen terugkomen in mijn boeken. Om steevast te eindigen met: ‘Maar je hoeft echt niet ver te reizen om mooie dingen mee te maken.’ Bij de scholen waar ik kom hebben veel kinderen een achterstand, die gaan niet zomaar op reis. Juist zij moeten het hebben van de kracht van de verbeelding.
Net als ik. Sinds ik in Amsterdam woon heb ik geen echt grote reizen meer gemaakt. De stad is mijn grootste inspiratiebron, met alle films, voorstellingen, bibliotheken. Alleen al in de musea heb ik de afgelopen tijd zulke prachtige dingen gezien, vaak samen met J die goed weet wat er te doen is en ook nog eens onvermoeibaar is.
Ondertussen zit die avonturier met wie ik dus ooit getrouwd was op het moment dat ik dit schrijf op het carnaval van Colombia. En daarna reist hij door naar Californie. Dat laatste voor zijn werk, maar daar gaat het niet om. Zo’n wereld is reusachtig vergeleken met de mijne.
Bacillen
Ik heb keuzes gemaakt en bij die keuzes horen (veel) minder reizen. Sterker nog, ik zie mij de komende tijd echt Europa niet uit gaan. En dat is prima.
Maar soms… Dan is het zo koud en staat de wekker zo godvergeten vroeg; dan word ik gek van al dat gesnotter en rondwervelende bacillen op kantoor. Juist dan herinner ik me dat ik rond mijn verjaardag alle grote carnavals van de wereld af zou gaan reizen, ik was al begonnen met Venetië en Rio. En ik was nog lang niet klaar…
