Het viel me op dat de meeste collega’s die op de valreep verstek lieten gaan bij de opening van het filmprogramma dat deden vanwege hun kinderen. Ziek, ouderavond, scheikundeproefwerk.
Het viel me ook op dat ik dat helemaal niet erg vond.
Belediging
Nooit over je kinderen praten op het werk en ze zeker niet als excuus gebruiken. Dat vond ik jarenlang totaal niet professioneel. Ooit zei iemand een keertje toen ik een vergadering miste: ‘Je hebt zeker een ziek kind.’ Dat bedoelde die persoon gemeen en ik vond het een belediging. In hoeveel bochten ik me soms wrong met die zieke of anderszins om aandacht vragende kinderen, dat was mijn probleem, daar viel ik niemand mee lastig. Andersom irriteerde het me echt als iemand een babyfoto had als screensaver. Ik ging heel ver, toen.
Maar nu ben ik zomaar veel minder streng geworden. Kinderen blijken een prima gespreksonderwerp te zijn, juist op het werk. Ik leefde alleen maar mee met de collega’s die niet naar de opening kwamen, vond ze er zelfs leuker door.
Die van mij zat ondertussen rustig thuis terwijl ik proostte met de filmmaker. Op een gegeven moment kreeg ik deze foto door.
Alles onder controle dus.
De dag erna had ze een studiedag van haar school – dat is jargon voor dat je kinderen plotseling thuis zijn. Dus zat ze weer alleen want ik ging gewoon om half negen de deur uit.
‘Al wakker?’ appte ik op een gegeven moment. Waarop ze deze foto stuurde.
Ik zat eigenlijk midden een moeilijke planningsklus maar ik draaide me onmiddellijk naar de dichtstbijzijnde collega. Die zat ook hard te werken, maar ik had er geen enkele moeite mee haar uit haar concentratie te halen. ‘Kijk,’ zei ik trots en duwde mijn telefoon onder haar neus.
