Wat God weet

Ik zat aan tafel met vriendinnen. Het gesprek ging een beetje over werk, veel over kinderen en het meest over de liefde.

We hadden allemaal zolangzamerhand wel het een en ander meegemaakt.

Grote harten

Droomprinsen, gevallen prinsen, nieuwe prinsen, prinsessen. Op één na waren we niet meer bij de vaders van onze kinderen (maar de kinderen van die ene waren dan ook nog klein). Er waren nieuwe liefdes gekomen, en soms waren die nieuwe liefdes ook weer weggegaan. Daar was niemand hard of verbitterd van van geworden, eerder zachter. Dat pleit voor mijn vriendinnen natuurlijk, die hebben grote harten.
Ik paste er goed tussen. Er was een tijd, nog helemaal niet zo lang geleden, dat het mijn allergrootste angst was om mijn geliefde kwijt te raken. Ik kon me een leven zonder hem simpelweg niet voorstellen. God only knows wat I’ld be without you van The Beach Boys was een van mijn toverliedjes, ik kan het nog steeds niet met droge ogen luisteren.
Juist dat allerergste gebeurde. Nu weet ik het, wat God weet.

We trokken nog een fles wijn open en proostten op het leven en op elkaar.