Geen zin in de lente

‘Het wordt weer bijna lente, moesje.’
Maar ze zegt: ‘Het is mooi geweest.’

Mijn eigen vliermoedertje. Die altijd en overal wilde bloemen plukte: op de dijk in Durgerdam, samen met de kleinkinderen, armen vol. In de dorre velden van Spanje, tijdens dat korte moment van het jaar dat alles even duizend kleuren had. En die bloemen dan royaal schikken in grote vazen. Net als de schalen vol fruit in haar huis, alles even uitbundig en wulps.
Mijn moeder met wie ik fietste over Texel en dat zij haar armen wijd uitspreidde, zingend. En dat ze dan in de zon de korenvelden in liep, op blote voeten.
De moeder die altijd omhoog keek naar de lucht, de wolken, de maan. ‘Kijk, kijk dan toch. Zie je de lucht Anna? Zie je de maan?’

Deze verleden tijd bevalt me helemaal niet. Het wordt lente moesje, kijk, kijk dan toch!