Als ik vanuit de hoogste kamer in de nok van het huis naar buiten kijk, zie ik de toppen van de huizen van de Brouwersgacht. En ik verbeeld me zelfs dat ik het dak zie van het huis dat ooit het onze was.
Mijn eerste koophuis! Wat was het leven toen groots en gul, ik stond op de top van de wereld.
Shabby straatje
Als iemand mij toen had gezegd: ‘Over vijfentwintig jaar woon je hier om de hoek in dat shabby straatje, niks grachtzicht. Je hebt dan over de hele wereld gereisd en ook nog een tijd in het buitenland gewoond. Je hebt zeventien boeken geschreven. Je hebt drie dochters. En o ja, je bent net gescheiden van de droomprins met wie je nu op het punt staat te gaan trouwen.’
Dan had dat laatste mij totaal in paniek gebracht.
Van alle verschrikkelijke dingen die ik kon bedenken, was dat het ergste: verder zonder mijn grote jeugdliefde. ‘Dat is mijn grootste angst,’ zei ik wel eens tegen mijn beste vriendin. ‘Kinderen gaan toch het huis uit, die gaan wel door zonder je. Maar mijn man kwijtraken is onoverkomelijk.’ En mijn eigen moeder zei een keer tegen mij: ‘Ik zou niet weten wat er zou gebeuren als jij die man niet had, daar maak ik me wel eens zorgen over.’
Vandaag las ik ergens deze woorden: ‘F.E.A.R. has two meanings. Forget Everything And Run. Or Face Everything And Rise.’
Daar denk ik aan terwijl ik staar en staar over de Amsterdamse daken.
