Vergelijken is een bitch.
De ene man met de andere, het ene succes met het andere. De ene portemonnee met de andere.
Yogazon
Het zit diep in mijn joodse genen. Het Calimerodenken en het superioriteitsdenken, een giftige mentale tweeling.
Neem de afgelopen vakantie. Al die beelden van mensen met skisneeuw of juist met zon, al die rust en dat geluk op Facebook. Op een gegeven moment moest ik echt op mijn handen gaan zitten om niet terug te mailen aan een dierbaar iemand: ‘Heel fijn dat jullie prachtige dingen leren over het leven en jullie bestemming onder de verre yogazon. Ondertussen zijn wij hier gewoon aan het werk.’ Toen realiseerde ik me dat hele groepen mensen dat jarenlang over mij hebben gedacht terwijl wij zorgeloos in een Landrover over de wereld tuften. Door de overdosis blije Anna in mijn blogs ben ik zelfs een paar vrienden verloren.
Parels
Andersom heb ik er ook last van. ‘Dit kunnen jullie ook, hoor,’ zeg ik tegen de taalzwakke kinderen in de klas. ‘Over de wereld reizen, van schrijven je beroep maken.’
Ze kijken me dromerig aan. De meesten van hen zullen keihard moeten ploeteren om straks überhaupt aan de bak te komen.
‘We gaan een krant maken,’ zeg ik snel. Een aantal vluchtelingenkinderen blijkt het woord krant niet eens te kennen, zo moeilijk is de taal nog. ‘Tekenen jullie dan de advertenties,’ zeg ik. Een half uur later is het vel nog steeds leeg. Bijna geef ik de moed op, parels voor de zwijnen enzovoort.
Maar dan is er daar dat grote onhandige kind dat steeds geen woord uitbrengt. Aan het einde van de les slaat ze haar armen knellend om me heen en laat nooit meer los.
Ineens verstaan we elkaar prima.
