Sneeuw in maart

Ik schreef hier over angst en afscheid – en vertrok meteen daarop naar Parijs.

Count your blessings zeiden sommigen van jullie streng na lezing van dat vorige stukje – maar dat doe ik, dat doe ik juist. Ik tel alles, magic and loss.

Catacomben

J. had me het allerbeste verjaardagscadeau gegeven: drie dagen Parijs. De stad waar ik ooit woonde, studeerde en waar ik vertoefde met zo ongeveer iedereen die me lief is – vorig jaar nog met de middelste dochter. En nu dus met Mr. Horror himself, en dat bracht me op onverwachte plekken. In een museum vol opgezette dieren die rare geluiden maakten. In de bioscoop natuurlijk. Onder de grond in de catacomben waar de botten en schedels liggen van zes miljoen dode Parijzenaars. ‘Vind je dat wel leuk?’ vroeg vriendin Esther bezorgd. Ja! Parijs is als een onverwoestbare dierbare tante met een heleboel geheimen.
Dus liet ik op mijn beurt J zien waar ik als student altijd mijn kostbare kopje koffie dronk en liepen we door de straat waar ik ooit woonde, misschien wel drie levens terug (ik kon het huis niet eens meer vinden).
En natuurlijk deden we al die dingen die je doet in Parijs zoals heel erg lekker eten en de blaren op je voeten slenteren. Het was ijskoud en af en toe sneeuwde het, zoals toen we door het Bois de Boulogne liepen op weg naar een museum dat ik graag wilde zien maar waar – zoals bleek toen we er behoorlijk verkleumd aankwamen-  net die dag geen tentoonstelling was.

Blijmoedig

Het is niet zo erg dat het sneeuwt in maart als je met J bent. Zijn blijmoedigheid is besmettelijk. En dat is niet het enige. We zaten in een restaurant en hij keek zo naar me dat ik er ongemakkelijk van werd. Ik wil me niet meer zo verliezen, in niemand niet. Gelukkig is dit Parijs, dacht ik, morgen gewoon weer naar Amsterdam waar duizend andere dingen te doen zijn.
Op dat moment zei J: ‘Dank je wel.’ Dat was mijn tekst want hij had zo’n beetje het hele weekend betaald. Maar hij zei: ‘Dat je in mijn leven bent.’