‘Er zit een gans voor mijn deur op het ijs te broeden,’ zegt J. ‘Dat kan toch niet goed zijn?’
Gans? Ik hoor het amper. Teveel mailtjes, teveel haast. Een moeder die steeds valt. Een kind met vakantie.
Uitverkocht
Ik ga wel zoals altijd in de vakantie iets leuks met de dochter doen, denk ik, dan maar lekker makkelijk naar EYE. Maar als we daar aankomen is de film uitverkocht. We hebben precies twee uur voor ik weer aan het werk moet en zij uit logeren.
‘Kom,’ zeg ik monter. ‘We gaan naar This is Holland.’ Vanuit mijn kantoor zie ik elke dag hoe deze nieuwste toeristenattractie niet loopt. Dranghekken zonder rijen, dat werk. Nu is dat fijn, we mogen meteen doorlopen. Grappig genoeg is er geen toerist te bekennen, wel een handjevol Nederlandse pubers met ouders. Je betaalt veel geld en dan is het eerst best stom en daarna echt leuk. Een soort Eftelingding met heel hard door de lucht vliegen, ik word er zelfs misselijk van.
Tussendoor een berichtje van J: ‘Dierenambulance gebeld voor de gans. Ze zeggen: bijvoeren. Ik ga nu brood geven, gelukkig kan ik op het ijs staan.’
Interview
Ik moet bijna huilen als ik mijn kind weg zie fietsen. Het verbroedert enorm als je net samen This is Holland hebt gedaan. Maar het werk zuigt me ook meteen weer op. J. komt nog kijken hoe ik stoer voor de zaal een interview doe (nee, niet met Willeke). Maar ook hem zie ik later wegfietsen. ‘Als de gans maar niet vastvriest vannacht,’ zegt hij. ‘Of dorst krijgt. Ik ga een appeltje voor haar raspen.’
