Tover

Zei mijn dierbare juf Mieke die mij ongelooflijk lekker mee uit eten nam: ‘Hoe gaat het toch met je nieuwe boek? Je bent er verdacht stil over.’

Ja, dat klopt. Ik heb er even niks over te melden, ook niet nu. Terwijl schrijven het allerbelangrijkste is van alle dingen die ik doe. Dus ga maar na. 

Schoolschrijver

Gek genoeg stroomt al het andere wel – en hoe. Ik voel me echt zo’n wijze oude vrouw die voortdurend anderen optilt en inspireert. Neem het baantje dat ‘schoolschrijver heet’, ik geloof dat dat nog nooit zo lonend was. De kinderen op de school in Slotervaart houden maar niet op met juichen en omhelzen als ze me aan zien komen. Deze ’taalzwakke’ jongens en meisjes hangen aan mijn lippen als ik De gebroeders Leeuwenhart voorlees. Schrijven zelf van alles. Het prikbord voor de schoolschrijver op gang loopt vol met verhaaltjes en opmerkingen en mooie brieven, bijvoorbeeld van de kleuters die smeken of ik ook een keer bij hem in de klas kom. ‘Dan krijg je een kopje thee en mag je op de mooiste stoel.’ Zelfs kinderen die amper nog Nederlands spreken lijken te worden aangeraakt door de tover. ‘Lees dit!’ wijst een juf op een geweldig verhaal over Ufo’s. ‘Dit kind is nog maar twee maanden in Nederland.’ 

Het is ook de school natuurlijk. Dit maakte ik vrijdag nog mee: kinderen op het schoolplein die aan kwamen rennen toen ze mij zagen. Een meisje dat daarbij keihard viel en het op een brullen zette. Ze werd mee naar binnen genomen voor een glaasje water en een pleister. Toen ik zelf een minuut later de school in kwam, zat ze op een bankje. Naast haar een jongen die haar zat te troosten… door haar voor te lezen!
Dan weet ik meteen: alles komt goed. Alles.