Brief aan mijn dochters op 1 mei 2018

Morgen is het 1 mei, de dag van de arbeid. Een goed moment om een paar levenslessen te delen.

Toen ik zo oud was als jullie, lieve meiden, en reuze strijdbaar (zie foto), vond ik het al vanzelfsprekend dat je als vrouw je eigen geld gaat verdienen (les 1). Nog tijdens mijn studie kreeg ik mijn eerste serieuze baantje en na een aantal jaren hard doorwerken diende uiteindelijk mijn droombaan zich aan.
Twee jaar later nam ik ontslag.

De kracht van vrouwen

Er gebeurden namelijk andere dingen: baby’s, reizen, emigratie. En dat was geweldig! Les 2: doe wat je wilt en doe dat hartstochtelijk.
Maar nu is in mijn leven het moment aangebroken om weer iets nieuws op te bouwen, na al die carrièrebreuken en -switchen. ‘Dat gaat je natuurlijk gewoon lukken, mama,’ zei de oudste dochter, op een moment dat ik het zelf nog totaal niet voor me zag. Ik moest bijna opnieuw beginnen – en nu was ik geen ambitieuze twintiger meer.
Maar kijk! Daar zat ik een paar dagen geleden, in een volle zaal, en vanaf het podium werd mijn naam genoemd, een vet compliment over het werk dat ik had geleverd. Toen vond ik het wel heel jammer, lieve meiden, dat jullie niet in die zaal zaten. Niet om dat compliment an sich over werk dat iets teweeg brengt, net als de andere dingen die ik doe, het schrijven voorop.
Maar vooral om dat voorbeeld dat ik ook graag wil zijn (les 3), iets dat te maken heeft met de ongelooflijke kracht van vrouwen. 

Soms hoop ik dat dit blog heel lang blijft bestaan. Dat jullie, dochters van me, het af en toe nog eens doorlezen, ook als jullie zelf carrières en kinderen hebben. En dat jullie dan denken: wow, mijn moeder. Die flikte het hem toch maar!