Diep jaloers kan ik er naar kijken.
Naar die jonge meiden en jongens, die totaal in de ban zijn. Sinds wanneer en vooral: hoe? Hoe heeft het zo snel om zich heen kunnen grijpen?
Nieuwe woorden
Fortnite heet het spel, het is gratis en super interactief. Je kunt het met een groepje vrienden tegelijk spelen. En dat doen ze dan ook, gezellig samen op de bank, of onderwijl kletsend via de telefoon. Het is nogal een gruwelijk spel geloof ik, want er gaan voortdurend mensen dood en je moet kennelijk steeds enorm op je hoede zijn. Zo kan het gebeuren dat dochter midden in een gezellig telefoongesprekje met haar vriendje ineens uitroept: ‘Kijk uit, achter je!’ Of hij zegt liefdevol: ‘Hier. Wil je een gun?’
Dunya’s vriendin komt huiswerk maken en tussendoor ontspannen ze even met het spel, naast elkaar op de bank. ‘Geef me een scar en een rocket launcher.’ Allemaal nieuwe woorden hier in huis. En als die vriendin dan uiteindelijk naar huis moet bellen ze vaak in bed nog even om nog een potje te doen. En ondertussen een beetje te kletsen want multitasken is voor deze schatjes allang de gewoonste zaak van de wereld.
Het is een frequentie die ik niet meer bereik. Nooit in mijn leven zal ik dit spel gaan spelen, laat staan met mijn vriendinnen, ze zien me aankomen.
Maar het is niet daarop dat ik jaloers ben. Het is die toewijding, de op verslaving lijkende opwinding die dit spel teweeg brengt, om zo snel mogelijk verder te gaan, er opnieuw en dieper in te duiken. Ach, wat zou het geweldig zijn als een nieuw boek van mij zo’n koorts teweeg zou kunnen brengen…
