Koningsdag? Revolutie!

In plaats van koningsnacht, vier ik de revolutie.

Het is dit jaar 50 jaar geleden -in 1968- dat er een revolutie losbarstte over de hele wereld, van Praag tot Parijs, tot Chicago en Mexico.

Paplepel

Ik was toen1 jaar oud. Misschien was You say you want a revolution van de Beatles wel het eerste lied dat ik hoorde vanuit mijn wieg. Misschien was ‘Vietnam’ wel het eerste woord dat ik mijn ouders hoorde zeggen, tijdens verhitte gesprekken met hun hippie-vrienden, wie zal het zeggen? De revolutie is mij met de paplepel ingegoten. Als puber liep ik rond met een oversized colbert vol buttons, liet ik mij vastketenen aan de kerncentrale van Borssele en haalde ik met een ouderwetse collectebus geld op voor Nelson Mandela – die toen nog helemaal niet zo lekker lag als nu (uigescholden en bespuugd ben ik, samen met al mijn idealistische vrienden).
En dat lekker strijdbare gevoel is weer terug nu ik voor het filmmuseum meewerk aan een groot 1968-filmprogramma. De afgelopen dagen plakten we leuzen op de nette witte muren (‘Verschrikkelijk lelijk, maar vooruit maar’ zei de grote baas zuchtend), kochten we een buttonmachine en ging ik stiekem steeds anarchistischer te werk.

Mijn koningsnacht was dus revolutienacht. En hoewel ik meestal wel in de mood ben voor Maxima met haar mooie jurken en die drie prinsesjes, keek ik op weg naar huis met lichte weerzin naar de oranje roes in mijn straat. Het denderde de hele nacht door. Ondertussen lagen mijn eigen prinsesjes lekker te slapen en voelde ik me heerlijk strijdbaar en links. Leve het actievoeren, leve alle grote en kleine revoluties!