Om drie uur ’s nachts gaat de telefoon. Loeiharde muziek schettert in mijn oor. ‘Blijf hangen, Anna, je gaat zo de uitzending in.’
Wat je al niet doet voor een beetje boekpromotie. Wat het daglicht niet verdragen kan – zo heet het programma op Radio 1, en of ze naar aanleiding van mijn boek Een heel bijzonder meisje even met mij over sektes kunnen praten. Tuurlijk.
Façades
Lijkt me verrukkelijk om in de redactie van dat programma te zitten. Wie kent niet de rare schemerzone van een nachtelijke, hallucinatoire ruzie? Een feestje waar je dingen hebt gezegd of gedaan die je de volgende morgen echt zo snel mogelijk wilt vergeten? Bij alle leukverlichte geveltjes in mijn straat denk ik vaak: wat zal er deze nacht allemaal gebeuren achter al die façades? De zakenman, de student, het jonge gezin… welke geheimen verstoppen zij in het donker en voor wie? Meer dan je denkt, vermoed ik, en dat het vernis van de beschaving flinterdun is. Gek genoeg vind ik dat een troostrijke gedachte. En ook wel opwindend. Niet voor niks heb ik al meerdere keren bij een krant voorgesteld of ik alsjeblieft een interviewserie mocht doen over dubbellevens. En rondom mijn boek Nooit meer lief daagde ik iedereen uit om met mij wekelijks een ontboezeming te delen. Ik ben een voyeur!
De volgende ochtend vooral slaperig en geen idee meer wat ik heb gezegd. De laatste woorden van de regisseuse herinner ik me wel: ‘We hingen aan je lippen, je hebt veel meer tijd gekregen dan gepland.’
Ik zet het uit mijn hoofd en maak me op voor het filmbal (zie foto). Ongetwijfeld ook een plek waar veel zal gebeuren dat het daglicht niet kan verdragen.
