Moederdag

Mama. Je bent er nog – dat is al best lang niet meer vanzelfsprekend.

Kipsalade

Je bent niet meer de moeder die voor mij zorgt. De moeder op feestjes aankwam met een enorme schaal kipsalade en dat ik de schaal er ook meteen bij cadeau kreeg. Die als ik ziek was een fris bedje maakte op de bank met allemaal lekkere hapjes ernaast op een tafeltje. De moeder die nooit ophield lief te zijn en verrassend rake observaties over mij kon doen. Stomme observaties deed je ook trouwens, die hadden dan met mijn uiterlijk te maken (rokje te kort, decolleté te laag, kont te dik). De moeder die op de fiets sprong als ik het even zwaar had, die mijn kinderen meenam om bloemen te plukken en liedjes te zingen.
Die kinderen komen nu naar jou toe. Ik kan me niet herinneren wanneer zij of ik voor het laatst een cadeautje van je kregen (en dan bedoel ik niet een plastic vaasje dat je zelf ook hebt gekregen, of drie gratis kaartspellen van het cafe op de hoek). Ik koop zelfs niet meer stiekem namens jou cadeaus voor de kinderen, dat decorum houden we niet meer op.
Het zorgen is omgedraaid, al jaren.  Laatst moest ik naar het ziekenhuis, ik vertelde het je niet eens.

Gratis poffertjes

Daarentegen, de hele Nieuwmarktbuurt houdt van je, ze beantwoorden je kushandjes, geven je gratis poffertjes, een haring, een compliment. Daar teer je op. ‘Wat een lieve moeder heb je.’ Ik hoor dat bijna dagelijks.
Heel soms vertel ik je nog wel eens iets zoals een kind aan haar moeder. Dan lichten je ogen op, soms zeg je precies dat wat ik wil horen, liefdevol, wijs. Een minuut later ben je het alweer vergeten.

Op moederdag memoreer ik dat je er nog bent. En niet meer bent.