NU!

‘Anna, je spreekt met je huisarts, ik heb slecht nieuws voor je.’
‘Mevrouw van Praag? Ik heb goed nieuws voor u!.’
Tussen deze twee berichtjes zitten een kleine twee weken, twee ziekenhuisbezoekjes en nogal wat nieuwe grijze haren.

Ik schreef dat stukje laatst over de borstenbus niet zomaar. Toen wist ik al dat er bij mij ‘iets’ gevonden was (en dat je dus wel degelijk moet schrikken als ze zogenaamd voor wat extra controle ter plekke nog een foto willen maken).

Speler

1 op de 8 vrouwen… 50 % van de vrouwen met deze uitslag… 1 op de 5 kans dat het toch… Ik was nogal goed geworden in percentages ineens. En daar hielp de begeleidende brief van het bevolkingsonderzoek aan mee: ‘Bij de helft van de vrouwen met deze uitslag is het geen kanker.’ Ik vond dat totaal niet geruststellend.
Maar gaandeweg voelde het meer en meer als iets waar je totaal geen vat op hebt. Ergens in een andere dimensie zit de Grote Speler en die deelt de kaarten, geen idee welke je deze keer trekt, welke dobbelsteen Hij voor je rolt. Dat je een moeder bent, veel te jong, gezond leeft, je portie wel even hebt gehad… het is van geen enkel gewicht.
Dat is een wanhopigmakende gedachte waar ik wel wat nachtjes wakker van heb gelegen. Hoe klein je bent.
Op andere momenten dacht ik: het is wat het is, ik doe het ermee. Dan was ik een beetje verlicht.

Taart

Vriendin Mylou was helemaal mee gekomen voor de uitslag (‘Neem altijd iemand mee, ga niet alleen’) en we zaten in no time aan de taart, niks geen operatie, bestraling, kaal, begrafenis en weetikveel wat ik in mijn hoofd allemaal al had meegemaakt.
‘Yes,’ zei ik met mijn mond vol. ‘We gaan heel oud worden, jij en ik, nog zoveel beleven samen, we zijn nog maar op de helft.’
‘Dat weet je niet,’ zei Mylou. En ik dacht: o ja. Nu al weer onverlicht.
Ik heb deze keer de kaart ‘verlaat de gevangenis zonder te betalen’ gekregen. En dat vier ik nu. NU!