Circus

Ik zat in een panel. Het ging niet heel goed.

De circustent zat vol collega’s. De opdracht was: inspireer hen door te laten zien hoe jij als Schoolschrijver zoveel kinderen enthousiast maakt voor lezen en schrijven en voor de kinderliteratuur. Dat gaat me zeer aan mijn hart dus ik zei ja. Ook al was er geen vergoeding voor het panel, iets wat ik normaal niet accepteer.

Autonoom

Het was bloedheet in de tent. Naast ons hingen grote schermen. Daarop kwamen meteen dwingende alarmkreten te staan over wat wij als schrijvers zouden moeten doen om de ontlezing tegen te gaan. En dat terwijl ik professionele foto’s had gestuurd van schoolschrijfkids in actie, maar die zag je niet. Naast mij zat een basisschoolleraar die alles wat ik zei meteen ontkrachtte, in de sfeer van ‘Het is verspilde moeite, zodra ze van school gaan kijken ze alleen nog maar op hun telefoon.’
De discussie werd glibberiger en glibberiger. Ik heb me altijd krachtig verzet (en mensen die mijn boeken kennen weten dat) tegen het krankzinnige idee dat je, omdat je voor kinderen schrijft, ineens moreel en educatief verantwoord bezig moet zijn. Wij zijn autonome makers, net als schrijvers en illustratoren voor volwassenen.
Maar precies dat werd de teneur. De schoolschrijfpet viel van mijn hoofd, maar tsja, ik zat daar wel, in dat forum, ik voelde me de vijand.

Na afloop heel snel heel veel gedronken en behoorlijk slecht van geslapen. Niemand geïnspireerd.