Geslaagd

‘Dag mama, tot over ruim twee maanden,’ zegt de oudste en hop weg is ze. Nee, ik hoef haar niet naar het vliegveld te brengen als ze naar Cuba gaat volgende week, dat doet haar vriendje wel.

‘Heb jij mijn vaccinatieboekjes?’ appt de ander. Iets met Azie, geloof ik. Ik weet niet eens wanneer. Of hoe lang, er is sprake van een tussenjaar.

Blij

Ze is namelijk geslaagd, die middelste. En dat is nog wel een pittig gevecht geweest. Halverwege de middelbare school van het ene land naar het andere land verhuizen, zou ik niemand aanraden. En dan ook nog in het laatste jaar -dat van de examens- negen maanden moeten revalideren na een knie operatie, ook niet. Maar ze heeft het toch maar mooi gefikst, zonder herexamen of onvoldoende. ‘Ik ben zo blij,’ appt ze meerdere keren achter elkaar.
Ik app blij terug. En nog een keer. En nog een keer. Het feestje is elders, met haar vrienden. Logisch. Ondertussen schrijf ik een berichtje aan haar mentor om de school te bedanken. ‘Het was een genoegen om haar te zien groeien van een dwarse puber naar een mooie jonge vrouw met een prachtige toekomst,’ krijg ik terug. Mission completed.
Van de ene dag op de andere zijn ze zelfstandig, staan op eigen benen, regelen hun eigen leven.
Je zou zeggen dat het went.

Ik draai me om van het raam, de oudste is uit mijn blikveld gefietst. Tot Cuba en terug.
De jongste ligt op de bank, goddank nog maar veertien.
‘Heb je een knuffel nodig?’ vraagt ze.
Pas dan merk ik dat mijn wangen nat zijn van de tranen.