Harde grenzen

‘Wat zie je er goed uit, waar ga je naar toe?’ vragen de altijdvrolijke mannen van de coffeeshop naast mijn huis.
‘Nou, ik ga naar een voorlichtingsavond over alcohol en drugs op de school van mijn dochter.’ Ik wijs vaag naar boven waar de dochter in kwestie braaf zit te leren.
‘Wij houden wel een oogje in het zeil,’ knikken de mannen ijverig.

Mild straffen

Daar zit ik even later, met andere ouders. GGD erbij, Jellinek, en een theatergroep die heel goed naar jongeren heeft gekeken. We mogen interventies doen en algauw begrijp ik dat alle andere kinderen op deze school heel gezeglijk en redelijk zijn en enorm bang voor alcohol en drugs. Of komt het omdat het voor de onderbouw is en ikzelf ook al ervaring heb met oudere pubers?
Genadeloos wordt me voorgespiegeld wat ik had moeten doen. Niet drinken waar je kinderen bij zijn. Harde grenzen stellen. En als die dan een keer overschreden worden, mild straffen. ‘Toch een keertje gedronken? Dan onmiddellijk alle andere ouders van de bij het gebeuren aanwezige kinderen opbellen. En bij je eigen kind bijvoorbeeld een week de telefoon innemen.’ Dat zegt de mevrouw van de GGD en alle ouders knikken. Is dat mild straffen? Ik voel me een enorme softie.
Toch wel bedrukt verlaat ik de school. Ik heb te weinig grenzen gesteld, dingen niet goed gezien, niet goed gedaan.

Thuis zit de jongste dochter nog steeds te leren. Als ze naar bed gaat (veel te laat, maar ze leert nog steeds) krijg ik ineens een omhelzing. ‘Ik hou zoveel van je, mama en ik ben zo blij met ons samen in ons fijne huisje.’ Als ze me loslaat, geeft haar gezicht bijna licht, heel wonderbaarlijk. Voor het eerst zie ik de vrouw in haar, of nee ik zie haar ziel. En dat is even zo groot dat ik toch nog gerustgesteld ga slapen.