Vermommingen, maskers. Natuurlijk heb ik die, wie niet?
Nooit de straat op zonder rode lippenstift. Bloem in mijn haar. Hakken aan, zelfs in de woestijn.
De berg van Mozes
Dat is al jaren een hilarisch verhaal: Anna banjert door de jungle, op hakken en beklimt zelfs de berg van Mozes, op hakken! Mijn Achillespezen zijn daardoor verkort en soms voelt het niet eens fijn op platte schoenen (die ik niet heb).
Maar het verhaal is ook een beetje raar. Alsof ik iets probeer te bewijzen.
Dus probeer ik het de laatste tijd af en toe zonder make up. Ja, ik ben geen dertig meer, dat zie je. Maar dat zie je met al die ‘vermommingen’ ook. Het gebeurt nu wel eens dat ik naar mezelf in de spiegel kijk in genadeloos daglicht en zonder lippenstift. En dat ik dan wonderbaarlijk genoeg blijer ben met wat ik zie dan toen ik dertig was. Ik kijk als het ware door mezelf heen (nee, ik ben geen geest).
Struinpaadjes
Maar nu gingen Mylou en ik gisteren een wandeling maken. 12,5 kilometer, 18.000 stappen. Een wandeling door woest terrein onder de rook van Amsterdam. ‘Struinpaadjes’ werden ze genoemd in de routebeschrijving. We zagen drie dode babymuizen, een dode rat, twee dode vogels en een dode mol met droevige dode handjes. Een koffer weggegooid in de struiken. Maar ook de meest fantastische wilde bloemen en babyzwaantjes. Het was spectaculair.
En ik dus op hakken, zoals altijd.
Dat is dus echt een ander verhaal dan toen ik dertig was of zelfs dan toen ik die berg van Mozes beklom. Ja, ik heb de wandeling afgemaakt. Maar vannacht had ik hete olifantspootjes en behoorlijk veel spijt. De kleine zeemeermin met de scheermesjes in haar voeten was er niks bij.
De hamvraag is natuurlijk: ga ik dan eindelijk een keer wandelschoenen kopen?
