Thuiskomen na vakantie, ik ben er nooit goed in geweest. Ik had ook geen goed voorbeeld.
Huilend in de auto terug van Texel of Frankrijk, huilend weer in mijn eigen bedje. ‘Geef het een paar dagen,’ zei mijn moeder, haar eigen tranen verbijtend. ‘Dan wen je aan de routine. En dan gaat het wel weer.’
Drones
Jaren later. Inmiddels ben ik een paar dagen terug en ik mis nog elke dag – en misschien wel elk uur- de wijde zorgeloosheid. Niet dat het hier in Amsterdam stom is, verre van dat. Stad met zoveel verrassingen, gisteren zag ik nog de vijfhonderd drones van Studio Drift vliegen over het IJ. We stonden op een normaal verlaten en vergeten kade, met honderden mensen ademloos te kijken, terwijl de drones zachtjes zoemden en een beeldschoon lichtspoor trokken.
Mijn huis is onveranderd prettig, zelfs nu ik met mijn laatste restje vakantiegevoel, lekker niet stofzuig en de poezenharen om je heen wolken. Verder gaat het eindelijk zoals het moet met werk, ik ben trots op elke factuur die ik schrijf. En er is het grote feestelijke van mijn nieuwe boek straks in september.
Maar dat vrije… Dat grote niks, vertaald in de eindeloze luchten, de rotsen en de bruisende groene golven van Cornwall. Liefje erbij. Boek erbij, kop in de wind en zeeen van tijd. Alles zo licht, zo licht.
