Spijt van wat ik niet gedaan heb. En waarom eigenlijk niet?
De setting was ontspannen: het theater in het Amsterdamse Bos (ga allemaal naar de voorstelling die er nu speelt, voor een heerlijke avond!)
Dief in de nacht
‘Kijk, daar is nog een plek,’ zei ik tegen J. En ik wurmde me op de tribune langs diverse knieën, picknickresten, flessen wijn. Het leek de openluchtarena van Verona wel.
Pas toen we zaten, zag ik het. Die man voor me, die kende ik toch…? Dat was toch…?
Ik gebaarde wild naar J.
‘Wat is er? Kan je het niet zeggen? App het dan,’ fluisterde hij.
Maar wat moest ik app-en? Daar zit de man die ik ken als de steun en toeverlaat van een goede vriendin. De man die haar als donderslag bij heldere hemel van de ene dag op de andere verlaten heeft, zonder zelfs maar afscheid te nemen van de kinderen. Gewoon weggelopen als een dief in de nacht. Zonder sorry. Nee, er was geen ander in het spel, echt niet. En dat hij dan nu hier… met een of ander meisje naast hem… hij kon duidelijk niet van haar afblijven.
Ik bevroor.
De hele (prachtige) voorstelling lang dacht ik: als hij me maar niet ziet. Zoveel plaatsvervangende schaamte, zoveel verbijsterde ongemakkelijkheid.
Belazerd
Nog voor het slotapplaus schoten de twee ervandoor, had hij me toch gezien?
Pas de dag erna kreeg ik mijn tegenwoordigheid van geest terug. Door J, die gaande de voorstelling ook een paar verbanden had gelegd. Hij belde me wakker en zei: ‘Ik weet wat je had moeten doen. Je had je moeten voorstellen aan dat meisje en luid en duidelijk zeggen: ‘Ik ben Anna en deze man hier naast je heeft mijn vriendin heel hard belazerd en pijn gedaan.’
Ja, dat had ik moeten doen, shit. Hoezo plaatsvervangende schaamte? Vrouwelijke solidariteit!
(en nogmaals: ga deze voorstelling zien! nu helemaal).
3 reacties op “Esprit d’escalier”
Het is zo jammer dat we later pas weten wat we hadden moeten zeggen.Ik kan mij heel goed voorstellen dat je je rot voelt.Maar we hebben allemaal van die momenten. Je bent ook lam geslagen als je zo iets meemaakt. Sterkte en toch een fijn weekend met J.
Schat, je had je pas moeten schamen als je op het moment bedacht had wat je had moeten doen, en dat had nagelaten. Je kunt jezelf moeilijk verwijten wat je niet invalt.
Fantastisch Anna, want door jou weet ik nu wat ik ga zeggen als ik hem tegenkom, die man die mijn lieve vriendin en hun kids plotseling verliet voor die ander ( waar hij al anderhalf jaar lang in t geheim een relatie mee had). Niet dat ik best geloof dat er altijd 2 kanten aan een verhaal zitten maar gewoon omdat het soms ook heel fijn voelt om je emoties te uitten, het verstand komt daarna we weer!