Quinceanera

Als kind was je al voor de duvel niet bang. In bomen klimmen, van de rotsen duiken, vuurtjes stoken.
Maar in je eentje gaan slapen, dat vond je moeilijk. Er moest een lichtje aan, en muziek op. Beertje Pippeloentje, op repeat, tot het hele gezin er gek van werd.

‘Juist bij zo’n stoere meid moet je het heel serieus nemen als ze zegt bang te zijn,’ zei een wijze vriendin, ‘ook al denk je bij jezelf: is ze niet te oud om bang te zijn voor het donker?’ Maar ik vond het wel fijn. Stil maar, kindje. Mama beschermt je, mama lost het op.

Cocon

Deze week haalde ik je op van Schiphol, je was heel easy samen met je zus terug gevlogen van Suriname, zelfs met een overstap erbij. Toen waren jullie samen even van het vliegtuig naar de zee gelopen – en met een lift terug.
‘Je moet me even uitleggen hoe de wasmachine werkt,’ zeg je. En: ‘Ik wil graag dit ondergoed van Calvin Klein, ga je met mee naar de Bijenkorf om het te kopen? Dan trakteer ik op taart.’ Maar eerst is er nog een sollicitatiegesprek, je eerste (vakkenvuller bij de Appie).
Groter en groter. En vandaag 15. Dat is wat, in Spanje vieren ze de quinceanera als een brug tussen kind en jonge vrouw. Ik denk dat dat klopt, in jouw geval. Je groeit zo hard, ik hoor het kraken. Als een cocon – volgend jaar om deze tijd is alles anders.
De beren op de weg worden nu van een ander kaliber dan Pippeloentje, zo gaat dat nou eenmaal. Ik heb er alle vertrouwen in dat jij je weg wel vindt, lieve schat, nog steeds even onverschrokken als dat kleine bomenklimmertje van vroeger. En er wordt aan alle kanten van je gehouden, hoe fijn.

Maar dat ik het donker niet meer voor je kan verjagen met een simpel muziekje, dat mama niet alles meer voor je kan oplossen … daar moet ik nog wel een tijdje aan wennen, ben ik bang.