Amsterdam, ergens anders

‘Juf, mogen we onze hoofddoeken afdoen?’

‘Van mij wel,’ zeg ik voorzichtig. Ik herinner me ineens het hoe het er binnenshuis aan toe ging in Iran. ’We zijn toch alleen met vrouwen.’
‘Meisjes,’ corrigeert er eentje.

Respect

Dat de meisjes op deze school allemaal hoofddoeken dragen. ‘Uit respect.’ Ook de meisjes die dat van huis uit niet of nog niet hoeven. Ik leer zoveel van Amsterdam, juist ook buiten de ring.
Even later zijn ze terug van de wc, haren netjes losgekamd en bij sommigen nog steeds bedekt. Ik ben ingehuurd om een boek te maken met deze kinderen, voor een organisatie die kinderen in Nieuw West, Noord en Oost nu al twintig jaar weerbaar maakt voor op de middelbare school. Het is veel werk (alleen al het lange fietsen elke dag, drie weken lang), maar het is spannender dan menig ander hip klusje.
‘Wat doe je met onze kinderen?’ vraagt een paar moeders buiten op het schoolplein nieuwsgierig. Ik blijf een tijdje staan om het uit te leggen en ze snappen het helemaal. ‘Boeken en schrijven is zo belangrijk.’ Pas later realiseer ik me dat een van de moeders een niqab droeg, daar kijk ik inmiddels dwars doorheen.

Kinderen hebben overal dezelfde dromen. Vandaag visualiseerden we de toekomst. Ik lees:
‘Dat de hele wereld van mij wordt.’
‘Dat mijn moeder blijft leven.’
‘Dat ik in een regenboog kan glijden.’
‘Dat alles hetzelfde blijft.’

Fragments of things are pretty interesting. You can dream the rest. (David Lynch).