‘Ik moet even the hills are alive doen’ zei ik deze zomer een paar keer tegen J.
Kenners weten nu natuurlijk meteen: The Sound of Music. Komt deze kerst in een mooie gerestaureerde versie op groot doek in Eye.
Oermoeder
Elk gezin heeft wel zo’n film (boek, spel, vakantieplekje) wat extra speciaal is. En ik sleepte The Sound of Music met me mee het gezin in. Op video eerst nog, later dvd, zelfs in Afrika hadden we hem bij ons. En daar hadden we natuurlijk bijna niks, dus dan wordt wat je hebt extra bijzonder. Onuitwisbare familieherinnering: middelste dochter, na een paar spannende dagen eindelijk herstellend van de malaria en eindelijk weer rechtop, omringd door het hele gezin voor een oud laptopje met daarop The Von Trapp Family. Natuurlijk ‘was’ elk meisje een van de Von Trapp kinderen, en de liedjes kennen we uit ons hoofd. Dat wordt een feestje, straks in Eye.
Ikzelf ben natuurlijk altijd in mijn hoofd Maria geweest, de lieve oermoeder waar iedereen zo ongelooflijk veel van houdt, slank ook nog, en die zo gezellig zingt met haar kinderen. Net op tijd gered uit het klooster. Daar dartelde ze over de Alpenweide, armen uitgespreid: ‘The hills are alive… with the sound of music’.
Dat gevoel. Als ik ergens buiten ben en ik voel me echt heel vrij. Dan ben ik Maria, dan moet ik rennen en zingen. Het pleit voor mij dat ik dat deze zomer gewoon deed met J erbij. Blije vijftiger speelt Julie Andrews. Het pleit voor J dat hij dat laconiek, zonder blikken of blozen, aanschouwde.
