Dochter 1, terwijl ik dit schrijf, is op weg naar Los Angeles.
Dochter 2 vertrekt over minder dan twee weken met een open ticket naar Thailand.
Dochter 3 gaat het tweede semester studeren in Mexico Stad.
En ik? Ik worstel.
Wil ik niet meer op reis? De zigeunerin gekooid, de wereldreiziger geland? Ach man. De jungle roept -nee gilt- naar me. Prachtig Costa Rica. Maar ook New York met mijn schatje. Hongkong. Tibet. De Grand Canyon in een busje. Ik heb zoveel verlangens. Maar er zijn andere dingen eerst.
Ongewis
Mijn heerlijke huisje, mijn kind, mijn huur. En ga ik ooit nog een boek schrijven? Ik pieker me zo’n beetje door december heen. Waar ben ik eigenlijk allemaal mee bezig? Het is ongericht en zeker ook ongewis. Dat ik nu geen idee heb waar ik volgend jaar om deze tijd zal zijn, wat er allemaal zal zijn gebeurd en hoe en waarmee. Dat is super onrustig.
Totdat er, ergens vorige week, een engeltje op mijn schouder ging zitten. Avontuur, fluisterde het engeltje. Toen wist ik het.
Die reizen. Ze zijn niet weg, ze komen weer. En, nog belangrijker, ze zijn er, nu, hier.
2019 wordt zo’n reis. Een groot ongewis avontuur waarin ik weer van alles ga ontdekken, meemaken, doen.
Met mijn kinderen, of ze er nu zijn of niet.
Met mijn vriendinnen, die er altijd zijn.
Met mijn schatje, op wat voor manier dan ook.
En met het schrijven – waarheen het me ook leidt.
Brrr. En mmm.
Avontuur! Ik wens het jullie allemaal. Happy new year!
