Vanuit de trein liepen wij in een montere colonne, de meesten hadden hun rolkoffertjes of boodschappenkarretjes bij zich.
NOT. Zo heet de huishoudbeurs voor leraren.
Snoep
Het was een echte beurs, ik was er wel vaker geweest maar toch was alles weer overweldigend. Onder de systeemplafonds met nergens iets van daglicht van die rijen en rijen organisaties die allemaal bestaansrecht hebben, zoals moestuinen op school en seksuele voorlichting op school en kunst op school en computers op school.
En het belangrijkste is natuurlijk een schrijver op school, dus ik stond in zo’n echte stand, een soort mini-huiskamertjes in het geel, met posters en filmpjes en, zoals dat hoort, een schaal met snoep.
Aan ons trokken alle leraren van Nederland voorbij, naarmate de dag vorderde werden hun tassen met folders en cadeautjes dikker. Bij de stand naast ons kon je roze mocktails drinken, bij de Fortnite-op-school stand kreeg je popcorn, je kon gratis foto’s door de schoolfotograaf laten maken en dus overal maar dan ook echt overal snoep eten. Van dat snoep dat op de scholen allang niet meer mag.
Sneeuw
Nadat ik urenlang over De Schoolschrijver had verteld en en passant ook nog opvallend veel collega’s was tegengekomen, was het tijd om op te breken.
Toen we buiten kwamen zagen we pas dat er een dik pak sneeuw lag. In diezelfde colonne liepen we terug, maar nu allemaal een stuk langzamer. De rolkoffertjes trokken diepe sporen in de sneeuw. Velen van ons hadden nog een lange reis met vele vertragingen voor de boeg.
