Ode 25 (aan Laurita)

Ik herinner me een lief blond kindje op mijn aanrecht.

Daar zaten ze allemaal vaak, maar Laurita was dat ene kind dat partijtjes vaak een beetje eng vond. Dan kwam ze maar bij mij in de keuken. Terwijl de anderen op speurtocht gingen, hielp zij mij met de taart decoreren.

Caring

Laurita was een vriendin van de oudste dochter. Ze pikte de dansschoentjes van de middelste, speelde dat ze ook meerdere zusjes had. Algauw was ze niet meer weg te denken.
Wij gingen op reis, we verhuisden naar Spanje maar Laurita bleef, kwam vaak naar Spanje toe. Inmiddels ook als vriendin van de middelste en als ‘nepzusje’ van de jongste, waar ze over waakte als een moedertje. Zorgen – of zoals ze dat in Engeland zoveel mooier zeggen- caring zit haar in het bloed. Laurita moet een restaurantje runnen, dacht ik vroeger al vaak, zelden zo’n natuurtalent gezien.
Maar Laurita is ook een perfectionistje. Ze wilde zo graag hoge cijfers halen, uitblinken op school, ergens rond haar zestiende ging het mis. Burn out. Met hetzelfde talent voor caring trok ze uiteindelijk zichzelf uit het dal. Ik ken geen kind dat zo lang heeft moeten doen over haar examens, studeren voor deelcertificaten combineerde ze met werken in restaurants. Waar ze haar natuurlijk met open armen ontvingen, Laurita was algauw de steun en toeverlaat van de keuken, de bar, de ‘runners’.

Deze week overhandigde ze me met enige schroom een brief. Haar motivation letter om te worden toegelaten tot de hotelschool, of ik even wilde meelezen. Zoals met alles had ze ook nu haar hart en ziel in deze brief gestopt. Al haar verlangen naar het nieuwe ‘avontuur’ spatte ervan af.
Het bangige blonde kindje is uit haar ei gekropen – en hoe. Die hotelschool zou wel totaal krankzinnig zijn als ze haar niet aannemen.