Ze is naar de supermarkt gegaan voor een stuk karton en naar de tijdschriftenwinkel voor dikke stiften. En nu zit ze naast me op de bank al een uur netjes te kleuren.
‘Je mag staken morgen,’ heb ik gezegd. ‘Maar dan moet je het ook echt serieus nemen.’
Mijlpaal
Dus is ze al twee weken braaf aan het posten op ‘Insta’. Heeft ze een app-groep met 33 mede-stakers. Heb ik het absentiebriefje voor haar school al getekend en maakt ze nu dus de moderne versie van een spandoek.
Ik was precies even oud toen ik naar het Museumplein trok, toen ging het om de vrede. Dat je kon vechten voor je toekomst, dat je macht had om er iets moois van te maken. Ik weet nog maar al te goed hoe het voelde. Het geluk van saamhorigheid, de drang, het hogere, ik kan er weer ontroerd van worden, steeds meer eigenlijk naarmate ik ouder en wijzer word.
Het pad van deze dochter is totaal anders dan het mijne. Straaljagerpiloot wil ze worden, al best lang. Ze kan nu al heel serieus praten over haar leven op de kazerne straks, stemt haar vakkenpakket erop af. Niet te talig, lekker praktisch, veel sport. En ze is ook nuchterder, een stuk minder onzeker dan ik op die leeftijd. Gelukkig maar.
Maar ook zij stapt op haar vijftiende met een spandoek en een gezonde dosis idealisme de trein in. Toch een soort mijlpaal vind ik: je eerste echte demonstratie. En bemoedigend: het idee dat over pakweg dertig jaar haar dochter… en dan weer háár dochter… en dat we zo de wereld redden.
