Op de school van mijn dochter doet misschien wel tachtig procent na het eindexamen ‘een tussenjaar’.
Om te beginnen de eigen dochter natuurlijk. Maar ook bijna al haar vrienden en vriendinnen. We houden nog steeds elke dinsdag een diner voor iedereen plus aanhang en elke keer gaat er weer eentje weg, of komt er eentje terug.
Dingen meemaken
Gisteren was Mara aan de beurt. Achttien jaar en ze gaat in haar eentje naar Peru, enkele reis. We hebben haar daar al het hele jaar uitgebreid over horen fantaseren maar nu ze vrijdag ineens vertrekt is ze voor haar doen stilletjes en ze draalt lang bij het afscheid.
Bloem praat haar moed in en ook Zoë, die vorig jaar in haar eentje in Azië was. Zij is iets eerder terug gekomen – ineens was het genoeg- en dat kan Mara natuurlijk ook altijd doen.
Op mijn achttiende ploeterde ik mijzelf door een tussenjaar Parijs heen, zonder internet (uiteraard), telefoon, radio, tv, zelfs geen boek had ik meegenomen van thuis. Ik vond mij heel stoer – maar was kennelijk toch niet stoer genoeg om af en toe collect call naar huis te bellen, of misschien zelfs wel gewoon even de trein terug te pakken, waarom niet?
Aan de tafel gaat het weer eens over visa, inentingen, malaria, verzekeringen, de omvang van je backpack en wel of geen boeken mee. Wel boeken, zou ik zeggen. Dingen meemaken, dat ook. En dan straks allemaal weer veilig aanschuiven aan tafel – met heel veel nieuwe verhalen. Wij bewaken hier het fort wel. Goeie reis lieve Mara, Chaia, Gaia, Tal, Finn, Olivier, Karlijn en alle andere stoeren!
