Ode 34: nu/hier/vandaag

‘Nu ben je op de helft,’ zegt de dochter om 5 over 12 ’s nachts, als ik officieel niet meer jarig ben (ze heeft afgeteld).

En hoewel het mij griezelig lijkt om 104 te worden… onmogelijk is het niet.

Zeven levens

Zeven levens leidde ik al, de kindertijd in Haarlem tel ik mee. Een fancy Amsterdams leven aan de gracht met een carrière in het theater. Een Durgerdams leven tussen de koeien, paaseieren, luiers en Sinterklaasoptochten. Ik was een hippie in een Landrover omringd door wilde dieren en natuur, de auto mijn huis en haard. Kasteelvrouwe in Spanje, als Rapunzel op de berg. Herbergierster natuurlijk. En nu? Nu ben ik een vrouw van 52 die woont boven een sieradenwinkel in de drukste straat van Amsterdam, naast de coffeeshop en met mijn bed in de woonkamer.
Stel je voor dat er nog zeven levens volgen, wat een duizelingwekkend scala aan mogelijkheden en onverwachte wendingen liggen er dan nog in het verschiet! Met wat, met wie en waar…

Hoewel, de grap van 52 worden natuurlijk is dat je dat eigenlijk niet meer echt boeit. Dat het leven nu/hier/vandaag eindeloos en intens is omdat je het nu/ hier /vandaag zo veel beter dan vroeger kunt omhelzen en bestuderen. Dat is de vette winst van ouder worden.
Nu/hier/vandaag ging ik op mijn verjaardag met mijn jongste dochter naar Artis. De keren dat ik daar vroeger was, in al die andere levens, zijn niet te tellen. Maar toch, alles was ineens helemaal nieuw en fris. De hele dag samen met Dunya ook, zij 15 en ik 52.