Kijk even naar deze foto. En dan naar de foto bij mijn vorige blogje.
Er zit bijna vijftig jaar tussen.
Moeder-carriere
Wat er aan de hand is, los van de tand des tijds: de vanzelfsprekendheid is verdwenen. De vader was niet bij dit foto-moment maar zelfs als dat wel zo was geweest, was dit geen jong, krachtig gezin meer. Daar is een leven overheen gegaan. Een leven dat in ieder geval voor de moeder niet bepaald mild is geweest.
Kijk nog eens naar de zwartwit foto. Daar zit een moeder op het zelfbedachte hoogtepunt van haar moeder-carriere, al haar kuikens veilig bij haar, trots, warm. Op de foto daarna is zij vooral de koningin van de broosheid.
Gisteren was ik nog bij haar, ze was op haar kamer in het tehuis. Ik belde aan en ze riep de hele tijd: ‘Binnen!’
‘Mam, ik heb geen sleutel,’ riep ik door de deur. ‘Doe even open.’
‘Hallo?’ riep mijn moeder terug. ‘Binnen! Binnen!’
Het huis van mijn moeder is geen veilige plek meer met het touwtje uit de brievenbus. En ik vraag me we al jaren af waar nou toch de vanzelfsprekendheid is gebleven.
