De zon kwam op toen wij boven de wolken kwamen.
Die paar dagen Bologna hadden me helemaal opgetild, alles zo licht.
Zon
Maar Amsterdam in de vroege ochtend was ook adembenemend. Mijn kind kwam me van de trein halen, we waren zo blij om elkaar te zien dat ik zelfs vroeg of ze mee wilde lopen naar de bakker, ik kon die 5 minuten zonder haar niet verdragen.
Die avond kookte ik eten van Bologna voor J., ook al enorm blij om me te zien.
Ondertussen had ik zo’n zin om verder te schrijven en vooral te schrappen na de gesprekken met Mireille!
Maar eerst… zaterdag 12 nieuwe schrijvers in de dop bevorderd namens de Schrijversacademie. Ik had mijn best gedaan op goede eindbeoordelingen om hen op hun beurt een beetje op te tillen. Maar de complimenten kaatsten terug, ik kreeg bloemen van ze, een enorm boeket.
Ook in het weekend las ik een mooi boek (van Marita de Sterck), zag ik een mooie voorstelling (Noem het liefde), en een mooie documentaire (gemaakt door J himself). Die docu won vervolgens de publieksprijs op het festival waar hij draaide en dat was zo verdiend.
Ik at met de crew in een fijn restaurant, ik fietste door de zon naar Durgerdam maar kwam daar nooit aan omdat we teveel bekenden tegenkwamen onderweg. Ik zat op twee terrassen in de zon en ik knuffelde met baby Sofia. Als iets je optilt is het wel knuffelen met een baby.
Ik zag voortdurend vleugels.
